خشونت عليه كودكان

خشونت عليه كودكان تنها سیلی زدن، پس‌گردنی زدن و وارد کردن خراش و زخم بر بدن طفل نیست؛ این‌ها نشانه‌های ظاهری و قابل دید خشونت هستند. در کنار این‌ها، سوءاستفاده و خشونت روانی و نادیده گرفتن (بی‌توجهی) نیز از موارد بسیار مهم نقض حقوق طفل اند و با آن‌که در ظاهر کدام نشانه‌ای به‌جا نمی‌گذارند، ولی در حقیقت سبب وارد کردن زخم‌های عمیق و پایداری در روان و شخصیت طفل می‌شوند. متأسفانه در ايران ضرب وشتم كودكیک  رفتار پذیرفته شده است و والدین، اعضای کلان‌تر فامیل، معلمین، ملاها، و… برای “خوبی” و “تربیت” اطفال و با “نیّت خوب” گاه دست به خشونت فيزیکی می‌زنند، ولی معمولاً خشونت جسمی با خشونت روانی و بی‌توجهی همراه است، و اهمیت این موضوع در بسیاری موارد نادیده گرفته می‌شود.
ضرب وشتم طفل نه تنها سبب آسیب جسمی می‌شود، بلکه اثرات منفی عمیقی بر روان او بجا می‌گذارد. اطفال چون قادر نیستند از خود در زمان كتك خوردن دفاع کنند، بشدت احساس بی‌پناهی و بی‌چارگی می‌کنند و احساس خشم و نفرت را در وجود خود پرورش می‌دهند.